ஆளப்பிறந்த முத்தரையர்களே
Aug 05, 2025
தெலுங்கில் சிறப்பு "ழ"கரமும், தெலுங்குச் சோழரின் முதல் கல்வெட்டு தெலுங்கிலும்
தெலுங்குச் சோழர் இடையே ஒரே ஆட்சிப் பரப்பில் மூன்று வகை அரசர்களின் ஆட்சிமுறை இருந்தது.
முது ராஜா
அதி ராஜா
யுவ ராஜா/துகராசு
முது ராஜா என்பவர் அந்த அரச குடும்பங்களில் மூத்த உறுப்பினர் அல்லது உறுபினர்களாக இருக்கலாம். இவர் ஆளும் அரசர் அல்ல, ஆனால் இவருக்கு என்று தனி அதிகாரங்கள் இருந்தன. இவரை முது அரையர் என்றும் விருத்த ராஜன் என்றும் கல்வெட்டுகள் கூறுகின்றன. இவரை Deputy King எனக் கூறலாம்.
அதி ராஜா என்பவர் ஆளும் ஆட்சியாளர். இவரே சர்வ வல்லமை படைத்த முடி சூடிய மன்னர்.
யுவ ராஜா என்பவர் பட்டத்திற்கு வரவிருக்கின்ற இளவரசர்கள். இவர்களுக்கு என்று தனி அதிகாரங்களும், ஆட்சி மற்றும் போர்களில் நேரிடையாக பங்கெடுக்கும் தன்மையும் இருந்துள்ளது.
ஆந்திராவின் கடப்பா மாவட்டம், கமலாபுரம் வட்டத்தில் உள்ள ஏற்ரகுடிபாலேம் கிராமத்தில் அமைந்திருக்கும் ஸ்ரீ சென்னகேசவ பெருமாள் கோவிலில் ஒரு முக்கியமான கல்வெட்டு கண்டறியப்பட்டது. இந்த வரலாற்றுச் சான்று, ரேனாட்டுச் சோழ மன்னன் எரிகல் முத்துராசு தனஞ்செயன் என்பவரைப் பற்றியது. இதன் எழுத்து வடிவமைப்பு கி.பி. 575ஆம் ஆண்டைச் சேர்ந்ததாகக் கருதப்பட்டு, தொல்லியல்துறை ஆய்வாளர்களால் மத்திய கலாசார அமைச்சகத்துக்குச் சான்றாக அனுப்பப்பட்டுள்ளது.
ரேநாடு என்பது இப்போதைய ராயல்சீமா பகுதியான கடப்பையைச் சுற்றியிருந்த ஒரு நிலப்பரப்பு. இந்தப் பகுதியை ஆண்டவர்கள் ரேனாட்டுச் சோழர்கள் என அழைக்கப்பட்டனர். சிலர், சீனப் பயணி யுவான் சுவாங்கின் குறிப்புகளில் உள்ள 'சுளியர்' என்ற பெயரைச் சுட்டிக்காட்டி, இந்தத் தெலுங்கு சோழர்கள் கி.பி. 7ஆம் நூற்றாண்டு முதல் 13ஆம் நூற்றாண்டு வரை ஆட்சி செய்ததாகக் கூறுகின்றனர்.
இந்தக் கல்வெட்டு, கோவில் வளாகத்தில் உடைந்து கிடந்த ஒரு தூணின் இரண்டு பக்கங்களிலும் 17 வரிகளில் செதுக்கப்பட்டிருந்தது. இதில் 12 முதல் 15 வரையிலான நான்கு வரிகள் சிதைந்து போயுள்ளன. கண்டெடுக்கப்பட்ட பிறகு, இந்த அரிய கல்வெட்டு சென்னைக்குக் கொண்டுவரப்பட்டு, தொல்லியல் சேமிப்புப் பிரிவில் பாதுகாக்கப்பட்டது.
1. ...................
2. కల్ముతురా kalmutura கல்முத்துரா
3. జు ధనంజ ja dananja ஜ தனன்ஜ
4. య ఱు రేనా ya ru raina ய ரு ரைனா
5. ణ్డు ఏళన్ ndu elen ண்டு ஏலன்
6. చిఱుంబూరి chirumburi சிறும்பூரி
7. రేవణకాలు (పం) raivanakalu (pam) ரைவணகாலு(பம்)
8. పు చెనూరు కాజు pu chenuru kaju பு செனூரு காஜு
9. ఆఱికాశా ఊరి arikasa ori அரிகாசா ஊரி
10. ణ్డవారు ఊరి ndavaru ori ண்டவாரு ஊரி
11. న వారు ఊరిస... na vaaru orisa னவாரு ஊரிச
12.
13.
14.
15.
16. హాపాతకస hapatakasa ஹபாதகச
17. కు. ku கு
கல்வெட்டு பாடம்:
......../ కల్ముతురా / జు ధనంజ / య ఱు రేనా / ణ్డు ఏళన్ / చిఱుంబూరి / రేవణకాలు / (పం) పు చెనూరు కాజు / ఆఱికాశా ఊరి / ణ్డవారు ఊరి / న వారు ఊరిస.../ హాపాతకస / కు
... / கல்முத்துரா / ஜு தனஞ்ஜ / ய ரு ரைனா / ண்டு ஏலன் / சிறும்பூரி /ரைவணகாலு (பம்) / பு செனூரு காஜு / அரிகாசா ஊரி / ண்டவாரு ஊரி / னவாரு ஊரிச .... / ஹபாத கச / கு
..... / kalmutura / ju dananja / ya ru raina / ndu elen / chirumburi / raivanakalu (pam) / pu chenuru kaju / arikasa ori / ndavaru ori / na vaaru orisa.... / hapatakasa / ku
கல்வெட்டின் முக்கிய செய்தி இவ்வாறு தமிழ் அறிஞர்களால் மொழி பெயர்க்கப்பட்டது.
எரிகல் முத்துராசு தனஞ்சயன் ஆட்சி செய்த ரேநாடு பகுதியை எதிர்த்துப் போரிட, சிறுமூரிலுள்ள ரேவண்ணன் தன்னுடைய காலாட்படையை அனுப்பினான். இந்தச் செய்தியைக் கேட்டு, செனூரு காஜு என்பவன் ஆரவாரம் செய்து போருக்குக் கிளம்பினான். இதைக் கண்ட ஊர்ப்புறத்தைச் சேர்ந்த மக்களும், ஊரில் வசிப்பவர்களும் ஒரே இடத்தில் கூடினர். இந்த மக்களின் எழுச்சியைக் கண்ட படை பின்வாங்கியது.
ஆனால் வேறு பல அரசு ஆவணங்களின் இதற்கு மாறாக பொருள் கூறப்படுகிறது. அதனை பின்பு காண்போம்.
தெலுங்கு மொழியின் ஆதிக்கம்
இந்தக் கல்வெட்டில் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ள
சொற்கள், இது ஒரு தெலுங்குக் கல்வெட்டு என்பதை உறுதி செய்கின்றன. உதாரணமாக:
தமிழில் "அவன்" என்று வரும் ஒருமைச் சொல், மொழியில் "அவண்டு" என்று வழங்குகிறது. இந்தச் சொல்லின் உச்சரிப்பு மாறுபட்டு, தெலுங்கில் "வாண்டு" என்று மாறியுள்ளது. இக்கல்வெட்டில் வரும் "ரேவண்டு" என்ற பெயரில் இந்தச் சொல் வழங்கி இருப்பது கவனிக்கத்தக்கது.
அதேபோல், தமிழில் "அவர்" என்று வரும் பன்மைச் சொல், தெலுங்கில் "வாரு" என்று மாறியுள்ளது. இந்தக் கல்வெட்டில் "ஊரிண்டவாரு" ஊரை சுற்றி வசிக்கும் சுற்றத்தார் மற்றும் "ஊரினவாரு" ஊருக்குள் வசிப்போர் போன்ற சொற்கள் பயன்படுத்தப்பட்டிருப்பது, இது தெலுங்குக் கல்வெட்டு என்பதற்கான மற்றொரு சான்றாக அமைகிறது.
கல்வெட்டை செதுக்கியவர்கள் யார்?
இந்தக் கல்வெட்டை அரசர்கள் செதுக்கவில்லை என்று ஆய்வாளர்கள் கருதுகின்றனர். அதற்கான காரணங்கள்:
இதில் ரேனாட்டுச் சோழன் தனஞ்சயன் அல்லது ரேவண்ணன் பற்றிய அரசவைப் புகழ்ச்சிக் குறிப்புகள் (மெய்க்கீர்த்திகள்) இல்லை. பொதுவாக, அரசர்களின் கல்வெட்டுகளில் இத்தகைய பெருமைகள் இடம்பெறும்.
கல்வெட்டில் ஆள் பெயர்களைத் தவிர வேறு எந்தச் சமஸ்கிருதச் சொற்களும் இல்லை. ஒருவேளை பிராமணர்கள் செதுக்கியிருந்தால், தங்கள் சமஸ்கிருத அறிவை வெளிப்படுத்த சில சொற்களையாவது சேர்த்திருப்பார்கள். அப்படி இல்லாததால், பிராமணர்களும் இதைச் செதுக்கியிருக்க வாய்ப்பில்லை.
எனவே, படையெடுப்பின் காரணமாகத் துன்பப்பட்ட கிராம மக்கள், அந்தப் படை பின்வாங்கியதால் அடைந்த மகிழ்ச்சியையும் நிம்மதியையும் வெளிப்படுத்தும் விதமாக இந்தக் கல்வெட்டைச் செதுக்கியிருக்கலாம் என்று நம்பப்படுகிறது. மக்களின் மொழியான தெலுங்கு அதிகம் பயன்படுத்தப்பட்டிருப்பதும், படையெடுப்பால் ஏற்பட்ட பாதிப்பு பற்றிய குறிப்புகளும் இந்தக் கருத்தை வலுப்படுத்துகின்றன. இதனை தானக் கல்வெட்டு என தெலுங்கு ஆய்வாளர்கள் கூறுகின்றனர்.
காலமும் எழுத்து வடிவமும்
Epigraphia Indica vol.27 ல் இந்தக் கல்வெட்டின் எழுத்து வடிவம், கி.பி. 6ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியைச் சேர்ந்த மேலைக் கங்க மன்னன் நிர்விநீதா (அதாவது அவினிதா) என்பவரின் சிரகுண்டா கல்வெட்டின் எழுத்துக்களை ஒத்திருக்கிறது என்கிறது. எனவே, இந்தக் கல்வெட்டும் அதே காலத்தைச் சேர்ந்ததாக, அதாவது சுமார் கி.பி. 575ஆம் ஆண்டைச் சேர்ந்ததாக இருக்கலாம் என்று கருதப்படுகிறது.
எழுத்து வடிவமைப்புடன் சேர்த்து, மற்ற காரணங்களுக்காகவும் மன்னன் தனஞ்செயனின் காலம் கி.பி. 575ஆம் ஆண்டு என நிர்ணயிக்கப்படுகிறது. இந்தப் தனஞ்செயன், புண்ணியகுமாரனின் மாலேப்பாடு பட்டயங்களில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள சோழ-மகாராஜா மகேந்திரவிக்கிரமனின் தந்தையான தனஞ்செயனே என்பதில் ஐயமில்லை.
இந்தக் கல்வெட்டில் உள்ள 'ர, ன, க, ண, ய, ல' போன்ற எழுத்துக்கள், சிரகுண்டா கல்வெட்டில் உள்ள அதே எழுத்துக்களின் வளர்ச்சி மற்றும் பாணியை ஒத்திருப்பது குறிப்பிடத்தக்கது. குறிப்பாக, ஆறாம் வரியில் வரும் 'பூ' என்ற எழுத்திலும், எட்டாம் வரியில் வரும் 'நூ' என்ற எழுத்திலும் காணப்படும் நீண்ட 'ஊ' ஒலிக்குறி, தமிழ்-கிரந்த எழுத்துக்களின் 'ஏ' ஒலிக்குறிக்கு நெருக்கமாக உள்ளது. ஐந்தாம் வரியில் வரும் இறுதி 'ன்' எழுத்து, மற்ற 'ன' எழுத்துக்களில் இருந்து வேறுபட்டு, அதன் மேலே உள்ள கோடு இல்லாமல் இருப்பது ஒரு தனிச்சிறப்பாகும்.
தெலுங்கு மொழியின் முதல் சான்று
இதுவரை கண்டறியப்பட்ட கல்வெட்டுகளில், முழுமையாகத் தெலுங்கு மொழியில் அமைந்த முதல் கல்வெட்டு இதுதான். ஆகையால், தெலுங்கு மொழியின் வரலாறு மற்றும் அதன் எழுத்து இலக்கணத்தைப் புரிந்துகொள்ள இது ஒரு முக்கிய ஆவணமாகத் திகழ்கிறது. இந்தக் காலகட்டத்தில், வடுக மொழியானது கன்னடம் தெலுங்கு என தனி மொழிகளாக உருவாகத் தொடங்கிவிட்டது. ஆனாலும், இரண்டுக்கும் பொதுவான எழுத்துருக்கள் தொடர்ந்து பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளன. இந்தக் கல்வெட்டிற்கு முன்பு, சில பல்லவர் கல்வெட்டுகளில் தெலுங்குச் சொற்கள் இடம்பெற்றிருந்தாலும், முழுவதுமாகத் தெலுங்கில் அமைந்த முதல் கல்வெட்டு இதுவே.
பெயர்களின் சிறப்பு
கல்வெட்டில் குறிப்பிடப்படும் மன்னன் தனஞ்செயன், எரிகல்-முத்துராசு என்ற அடைமொழியைக் கொண்டுள்ளார். இதேபோல, அவருக்குப் பின்வந்த புண்ணியகுமாரனும் (புண்ணியகுமாருன்ரு) மற்றும் பிற அரசர்களும் இந்தப் பட்டத்தைப் பயன்படுத்தியுள்ளனர். இதேபோன்ற அடைமொழியுடன், எரிகல்-துகராசு என்ற பெயரும் சோழ மகாராஜாவின் கல்வெட்டுகளில் காணப்படுகிறது.
இந்த அடைமொழிகளில் வரும் 'எரிகல்' என்பது ஒரு இடத்தின் பெயரைக் குறிப்பதாகத் தெரிகிறது. 'முத்துராசு' மற்றும் 'துகராசு' ஆகிய பின்னொட்டுகள் ஒருவித அதிகாரத்தைக் குறிக்கலாம். குறிப்பாக, 'துகராசு' என்பது 'யுவராஜா' அல்லது இளவரசர் என்பதன் திரிபுச் சொல்லாக இருக்கலாம். 'எரிகல்' என்ற இந்தப் பகுதி, தனஞ்செயன் II-ன் மத்தாகிரி கல்வெட்டுகளில் 'எரிகல்வாடி-அறுநூறு' என்ற பெரிய நிலப்பிரிவின் பெயராகவும், பல்லவாதிராஜன் நோலம்பனின் சிக்கா-மதுரா கல்வெட்டுகளிலும் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.
கல்வெட்டில் ஏற்பட்ட சேதத்தால், சில பழமையான தெலுங்கு சொற்கள் மறைந்துவிட்டன. ஆனாலும்,
கல்வெட்டின் வேறுபட்ட பொருள்:
தெலுங்கு மற்றும் இந்தியத் தொல்பொருள் துறையினர் இதனை நில தானக் கல்வெட்டு என்றே கூறுகிறனர். படையெடுப்பு பூசல் பற்றி எந்த கருத்தும் இல்லை.
இந்தக் கல்வெட்டு, எரிகல்-முத்துராஜு தனஞ்செயன் ரேனாண்டு பகுதியை ஆட்சி செய்தபோது, சிரும்பூரைச் சேர்ந்த ரேவணகாலு என்பவரால் வழங்கப்பட்ட தானத்தைப் பற்றிக் குறிப்பிடுகிறது என வேறுபட்ட பொருளை Epigraphia Indica vol.27 ல் கூறப்படுகிறது.
The 'Early Medieval' Origins of India" என்ற புத்தகத்தில், ரேனாட்டி சோழர்களின் அதிகாரி ஒருவரான சென்ருகாஜு, ஆந்திராவின் கடப்பா மாவட்டத்தில் உள்ள கலமல்லாவில் ஒரு கல்வெட்டை அமைத்ததாகக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. இது ஒரு நிலக்கொடைக்கான பகுதியாக இருக்கலாம். ஆறாம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த இந்தச் சேதமடைந்த கல்வெட்டின் முழுமையான நோக்கம் தெளிவாகத் தெரியவில்லை. ஆனாலும், இதுவே தற்போது கிடைத்துள்ள மிகப் பழமையான தெலுங்கு மொழி ஆவணம் என்பது உறுதியாகிறது என்கிறது
ஆங்கிலத்தில் கல்வெட்டு வாசகம்: kal mu[tu jraju dhananjayu renandu élan cirumburi révanakdlu [pam [pu cénurukaeju] alikalaluri[nda] varu uri... pancamahapatakas... ku.
காணாமல் போயிருந்த இக்கல்வெட்டு மீண்டும் கடந்த சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு கிடைத்தது.
மாலபாடு செப்பேடுகளில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள சோழ மகாராஜா மஹிமுத்ரவிக்ரமனின் தந்தைதான் இந்த தனஞ்செயன். அவர் "எரிகல்-முத்துராஜு" என்ற பட்டத்தை சூடியிருக்கிறார். இந்தப் பட்டம், அவருக்குப் பின் வந்த பல சோழ மன்னர்களாலும் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது. "எரிகல்" என்பது ஒரு இடத்தின் பெயரைக் குறிப்பதாகவும், "முத்துராஜு" என்பது ஒரு அதிகாரப் பதவியைக் குறிப்பதாகவும் நம்பப்படுகிறது. எரிகல் என்பது, தற்கால தும்மக்கூர் மாவட்டத்தில் உள்ள "நிடுகல்" ஆக இருக்கலாம். நிடுகல்லுக்கு அருகிலுள்ள மட்டகிரி கல்வெட்டுகளில் "எரிகல்வாடி-ஆறுநூறு" என்ற பகுதி குறிப்பிடப்பட்டிருப்பதும் இதற்குச் சான்றாக உள்ளது.
இந்த ஆதாரங்கள், நிடுகல்லைச் சுற்றியுள்ள பகுதிதான் தெலுங்கு நாட்டில் சோழர்களின் ஆரம்பகால குடியேற்றமாக இருந்திருக்கலாம் என்பதைக் காட்டுகிறது. இந்தப் பகுதியிலிருந்துதான் அவர்கள் கிழக்கே விரிவடைந்துள்ளனர். கல்வெட்டில் தானமளித்த ரேவணகாலு என்ற பெயர், "ரேவணபாத" என்ற சமஸ்கிருத பெயரின் தெலுங்கு வடிவம் என்று கருதப்படுகிறது.
முத்துராஜு (முத்தரையர்) என்ற பட்டம், யுவராஜா (இளவரசன்) பதவியிலிருந்து வேறுபட்டது. இது, ஆளும் மன்னர் மற்றும் பட்டத்து இளவரசனைத் தவிர, அரச குடும்பத்தில் வயதில் மூத்த அரச குடும்பத்தினரை குறிப்பதாகத் தெரிகிறது. இந்தப் பதவிக்கான பெயர் தெலுங்கில் "முடு" அல்லது "முது" (மூத்தவர்) என்பதிலிருந்து வந்ததாகக் கருதப்படுகிறது. இந்தக் கல்வெட்டு, தனஞ்செயன் தன் குடும்பத்தில் மூன்றாவது சகோதரராக இருந்தாலும், இந்தப் பதவியை வகித்ததைக் காட்டுகிறது. இது, சோழர்களின் ஆட்சிப் பகுதி, மன்னர், இளவரசன் மற்றும் முத்துராஜு ஆகிய மூவரின் கீழ் பிரிக்கப்பட்டிருந்தது என்பதைக் குறிக்கிறது. மாலபாடு செப்பேடுகளில் உள்ள "த்ரைராஜ்யஸ்ரீ" என்ற சொற்றொடர், ஒரு மன்னர் இந்த மூன்று பதவிகளையும் தானே வகித்த காலத்தைக் குறிப்பதாக இருக்கலாம்.
தனஞ்செயன் ஆட்சி செய்த ரேனாண்டு பகுதி, சித்ராவதி மற்றும் செய்யாறு நதிகளுக்கு இடையில் உள்ள பகுதியாகும். இது கடப்பா, சித்தூர் மற்றும் கோலார் மாவட்டங்களின் சில பகுதிகளை உள்ளடக்கியது. இதன் தலைநகரம், மதனப்பள்ளி வட்டத்தில் உள்ள சிப்பிலியாக இருந்திருக்கலாம். ரேனாண்டு என்ற பெயருக்கு "மன்னனின் நாடு - அரையர் நாடு" என்று பொருள் கொள்ளலாம். இது, பிற்காலத்தில் இப்பகுதியைக் குறிக்கப் பயன்படுத்தப்பட்ட "மஹாராஜபாடி" என்ற பெயருடன் ஒத்துப்போகிறது.
ஆந்திரப் பிரதேசத்தின் அனந்தபூர் மற்றும் கடப்பா மாவட்டங்களில் காணப்படும் ரேனாடு தெலுங்கு சோழர்களின் கல்வெட்டுகளே, தற்போது அறியப்பட்டுள்ள மிகப்பழமையான தெலுங்கு கல்வெட்டுகளாகும். கி.பி. 6 முதல் 8ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த இந்தக் கல்வெட்டுகள், அனைத்தும் ஆரம்பகாலத் தெலுங்கு மொழியில் எழுதப்பட்டுள்ளன. மொத்தமாக பன்னிரண்டு கல்வெட்டுகள் கிடைத்துள்ளன.
இந்தக் காலகட்டத்திலேயே, தெலுங்கு மற்றும் கன்னட மொழிகள் தனித்துவமான மொழிகளாகப் பிரிந்துவிட்டன. ஆனாலும், இரு மொழிகளுக்கும் பொதுவான எழுத்துருவே பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது. கலமல்லா கல்வெட்டில், சில எழுத்துகள் தமிழ்-கிரந்த எழுத்துகளை ஒத்திருக்கின்றன. குறிப்பாக, 'ரெ' என்ற சொல்லில் உள்ள 'எ' என்ற உயிரெழுத்துக்கான குறியீட்டை இதற்கு உதாரணமாகக் கூறலாம்.
அதே காலகட்டத்தைச் சேர்ந்த எர்ரகுடிபாடு கல்வெட்டில், 'ழ' என்ற திராவிட ஒலி ஒரு தெலுங்கு கல்வெட்டில் காணப்படுகிறது.
இந்த ஒலி இன்றும் தமிழ் மற்றும் மலையாள மொழிகளில் பயன்படுத்தப்படுகிறது. ஆனால், தெலுங்கு மற்றும் கன்னடத்தில் இந்த ஒலி தற்போது வழக்கத்தில் இல்லை. கி.பி. 9ஆம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியில் தெலுங்கில் இருந்தும், அதற்குச் சற்றுப் பிறகு கன்னடத்தில் இருந்தும் இந்தசிறப்பு ழகர ஒலி மறைந்துவிட்டது.
